Choroba Scheuermanna nazywana jest również kifozą młodzieńczą lub jałową martwicą kręgosłupa. Z biegiem czasu wywołuje nadmierne wygięcie części piersiowej kręgosłupa ku tyłowi. Schorzenie występuje u dzieci w okresie od 9 – 16 lat (częściej u chłopców) i może powodować groźne powikłania zdrowotne w późniejszym okresie życia. Jakie są przyczyny i objawy choroby Scheuermanna? Jak należy ją leczyć, aby zapobiec skutkom zdrowotnym?

 

 

Choroba Scheuermanna – przyczyny

Choroba Scheuermanna powoduje martwicę krążków międzykręgowych, a także trzonów kręgowych. Taki stan jest spowodowany niedokrwieniem. Do powstania schorzenia może dojść pod wpływem działania wielu czynników, do których należą:

• zatory i skrzepy w układzie krwionośnym
• urazy w strukturze trzonów kręgosłupa, np. wskutek upadku
• nadmierne i nagłe przeciążanie kręgosłupa (podczas dźwigania ciężaru w skłonie, itd.)
• geny – osoby, których bliscy krewni cierpieli na tę przypadłość, znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka zachorowania
• zaburzenia pracy układu immunologicznego, wskutek czego organizm wytwarza przeciwciała niszczące tkanki kręgosłupa
• zaburzenia endokrynologiczne o charakterze hormonalnym

Choroba Scheuermanna – objawy i diagnoza

Choroba Scheuermanna w początkowej fazie objawia się bólem, który występuje w odcinku piersiowym kręgosłupa dziecka. Ból ma charakter tępy i rozlewa się na środkową, górną część pleców. Występuje po długotrwałym wysiłku, podczas siedzenia przy biurku, a nawet w trakcie długich spacerów. Natomiast do pozostałych objawów należą:

• okrągłe plecy, które w zaawansowanym stadium zmieniają się w garb (może to prowadzić do ograniczenia zakresu ruchomości kregosłupa)
• nadmierne wysunięcie barków do przodu
• głębokie wygięcie kręgosłupa do przodu w odcinku lędźwiowym (można zaobserwować wystający brzuch)
• niekiedy przykurcze mięśni kulszowo-goleniowych i biodrowo-lędźwiowych

Zmiany mogą także występować w odcinku piersiowo-lędźwiowym, co objawia się płaskimi plecami. Choroba Scheuermanna w wieku dorosłym zwiększa ryzyko pojawienia się choroby dyskopatycznej. Następuje również sztywność żeber i ból coraz bardziej usztywniającego się kręgosłupa.Ocena kifozy najczęściej jest przeprowadzana za pomocą badania RTG(przy diagnostyce choroby niezbędne jest RTG obejmujące kręgosłup piersiowy i lędźwiowy). Natomiast w celu sprawdzenia stanu krążków międzykręgowych i trzonów,  lekarz może zlecić wykonanie tomografii komputerowej.

Choroba Scheuermanna – leczenie

Leczenie choroby Scheuermanna zależy od stopnia jej rozwoju. W najgorszym przypadku przeprowadzana jest operacja. Natomiast w początkowej fazie wystarczą odpowiednie ćwiczenia, które dziecko przeprowadza z pomocą fizjoterapeuty. Do często stosowanych należy kinezyterapia, której celem jest przywrócenie prawidłowego napięcia w mięśniach przykręgosłupowych przez ich rozciąganie. W terapii istotne jest przywracanie ruchomości kręgosłupa, ćwiczenia wzmacniające jego elastyczność i zwiększenie ogólnej sprawności. Ćwiczenia są przeprowadzane w pozycjach odciążających kręgosłup. Ponadto zabiegi manualne wykonywane z małym pacjentem wzmacniają mięśnie, co pozwala zachować prawidłową postawę ciała, a także poprawia wydolność oddechową. Do najczęściej stosowanych należą:

• Ćwiczenia czynne, czynne z oporem oraz  redresyjne, które pozytywnie wpływają na postawę ciała.
• Poizometryczna relaksacja mięśni (PIR)- polega na napinaniu mięśni i ich biernym rozciąganiu.
• Ćwiczenia oddechowe –  zapobiegają deformacji klatki piersiowej.
• Ćwiczenia na basenie – odciążają kręgosłup oraz poprawiają krążenie w całym ciele
• Częsta zmiana pozycji, leżenie na twardym podłożu
• Rozluźnianie mieśniowo-powięziowe

Natomiast dodatkowo mogą być stosowane następujące zabiegi: laseroterapia, promieniowanie podczerwone (IP), parafinoterapia oraz krioterapia miejscowa. W celu utrzymywania prawidłowej postawy ciała stosowany jest kinesiotaping, czyli specjalne taśmy naklejane w obrębie kręgosłupa. W zaawansowanym stadium dziecko może nosić gorset ortopedyczny.

Choroba Scheuermanna może wywołać wiele powikłań, ale wcześnie rozpoczęta rehabilitacja pozwala zapobiec jej rozwojowi.