Torbiel Bakera, inaczej cysta Bakera występuje pod kolanem. Pomimo że nie stwarza bezpośredniego zagrożenia dla zdrowia, to wraz z rozwojem może uszkadzać naczynia krwionośne oraz nerwy – w wyniku ucisku. Dlatego warto jak najwcześniej udać się do lekarza w przypadku rozpoznania pierwszych objawów. Na czym polega leczenie i jak przebiega fizjoterapia?

 

 

Torbiel Bakera – przyczyny powstawania

Torbiel

oznacza torbiel występującą na tylno-przyśrodkowej powierzchni kolana, pomiędzy przyśrodkową głową mięśnia brzuchatego łydki a ścięgnem mięśnia półbłoniastego. Jest skutkiem nadmiaru płynu stawowego w jamie stawowej.  Dochodzi do tego w wyniku urazu, przewlekłego stanu zapalnego lub chorób układu kostno – stawowego. W grupie ryzyka wystąpienia schorzenia znajdują się: sportowcy, osoby otyłe oraz prowadzące tzw. siedzący tryb życia. Torbiel dzieli się na:

• Podstawową – powstaje w zdrowych stawach i nazywana jest cystą idiopatyczną Bakera. Jest skutkiem przedostania się płynu stawowego do kaletki podkolanowej.
• Wtórna – rozwija się wskutek stanu zapalnego stawu kolanowego oraz uszkodzenia chrząstki stawowej i nazywana jest cystą drugorzędną.

Torbiel Bakera – objawy występowania

Najbardziej wyczuwalnym objawem torbieli Bakera jest guzek tylno-bocznej powierzchni kolana, wyczuwalny podczas dotyku. W miejscu tym występuje zaczerwienienie skóry oraz zwiększona ciepłota. W zaawansowanym stopniu dochodzi do obrzęku oraz problemów ze zginaniem kolana. Wraz z rozwojem torbieli pojawia się drętwienie kolana, które może obejmować także łydkę. Objawom tym mogą towarzyszyć inne schorzenie, takie jak uszkodzenie łąkotki, ACL lub zwyradniające zapalenie stawów. Zdarza się, że następuje pęknięcie torbieli podkolanowej, czemu towarzyszy silny ból i obrzęk łydki. Taki stan nazywany jest zespołem rzekomego zakrzepowego zapalenia żył (taki stan występuje rzadko).

Do wykrycia zmiany dochodzi najczęściej podczas badania USG lub MR.

Jak leczyć torbiel Bakera?

Leczenie torbieli Bakera o minimalnych wymiarach może odbywać się nieoperacyjnie. Zalecane jest odciążenie stawu kolanowego. W tym celu stosowana jest specjalna opaska ortopedyczna oraz oszczędzanie chorej kończyny. Dlatego osoby uprawiające sport, powinny na jakiś czas ograniczyć intensywność treningów. Jeśli takie postępowanie nie przynosi efektów, pacjenci przyjmują niesteroidowe leki przeciwzapalne, łagodzące obrzęk i ból. W ostateczności torbiel jest usuwana operacyjnie. Kluczową rolę w powrocie do pełnej sprawności ruchowej pełni fizjoterapia. W tym celu stosowane są następujące metody:

• masaż tkanek głębokich
• kinezyterapia – obejmuje ćwiczenia bezoporowe, a następnie oporowe.
• opaski elastyczne – stosowane w celu zahamowania rozrastania torbieli
• kinesiotaping – polega na oklejaniu stawu kolanowego specjalnymi taśmami, w celu zmniejszenia naprężeń

Pomocna jest także: krioterapia, jonoforeza oraz magnetoterapia. W przypadku leczenia operacyjnego, ważne jest wczesne rozpoczęcie zabiegów fizjoterapii, aby nie dopuścić do zrostów w stawie kolanowym. Pacjent natomiast powinien stopniowo zwiększać obciążenie kolana, aby nie doszło do ponownego uszkodzenia. Fizjoterapia jest stosowana również w leczeniu nieoperacyjnym, w celu zaniku cysty.